EINDELIJK EEN WEEK MET SNEEUW EN IJS!

Door gebrek aan echte winters in Nederland, neem ik de weersvoorspellingen in eerste instantie met een korreltje strooizout. Gelukkig krijg ik ongelijk.

 Zondag 7 februari 2021

Vandaag is het dan raak. Een sneeuwstorm! Vanwege de veiligheid besluit ik niet de weg op te gaan, maar in mijn achtertuin te gaan fotograferen. Het Stadspark van Groningen ligt een paar minuten van mijn huis. Goed ingepakt loop ik er naar toe. Het is koud en het waait hard. Enigszins verbaasd zie ik dat ik niet de enige ben die deze unieke weersomstandigheden trotseert. Het is druk in het Stadspark. Na drie kwartier rondlopen heb ik nog geen foto gemaakt. Uit frustratie haal ik mijn camera uit mijn tas met het idee dat het dan misschien wel gaat lukken. Geforceerd begin ik foto’s te maken van drie bomen waar het sneeuw heel mooi langs waait. Een sneeuwstorm foto is het idee vandaag, maar het blijft bij een idee. Hoe uniek de weersomstandigheden ook zijn, na 2 uur geef ik het op en ga ik terug naar huis zonder bruikbare foto. Gelukkig begint de week nog maar net en wordt woensdag pas het echt mooie fotoweer voorspelt. Dat is dan ook de eerste dag dat ik weer eropuit ga. 

Het klikken van mijn camera maakt één van de Hooglanders nieuwsgierig en loopt naar mij toe.

Woensdag 10 februari 2021

De verwachting is dat tegen het einde van de dag de zon zich laat zien. Ik besluit naar de Gasterse Duinen te rijden. Als ik het gebied inloop zie ik in de sneeuw een paar prachtige Schotse Hooglanders staan. Een mooi plaatje om mee te beginnen. Het klikken van mijn camera maakt één van de Hooglanders nieuwsgierig en loopt naar mij toe. Ik begin foto’s te schieten met een groothoeklens en voor ik het in de gaten heb staat het beest recht voor mij. Zelfs zo dichtbij dat hij met zijn tong mijn hand begint te likken en ik niet meer kan scherpstellen. Ik geef deze knuffelkoe even een aai over zijn bol en check of er een bruikbare foto bij zit. Als ik het gebied verder inloop valt mijn oog op een boom die mooi vrij staat. Ik plant mijn statief in de sneeuw en wacht tot de zon wat lager op de horizon staat. Leuke foto, maar nog niet de topplaat waar ik op hoop. Thuis bewerk ik de foto’s en kijk ik naar de weersvoorspelling voor donderdag. Ik zie dat het vanuit fotografisch oogpunt een gunstige zonsondergang kan worden.

Landschapsfotografie is keuzes maken, gokken, winnen, verliezen, omgaan met teleurstelling en blijven proberen.

Donderdag 11 februari 2021

Inmiddels is de schaatskoorts in Nederland losgebarsten en trekken vele duizenden mensen eropuit om van het ijs te genieten. Dat maakt het voor mij wat lastiger een plek te vinden waar niet te veel mensen zijn. Ik gok op een gebied langs de snelweg ter hoogte van Marum. Marumerlage. Ik gok verkeerd. Als ik het gebied nader, zie ik tientallen auto’s schitteren in de zon en een veelvoud daarvan aan mensen die de ijzers hebben ondergebonden. Zonder plan B en te weinig tijd om nog een andere locatie te zoeken, loop ik naar het einde van het gebied. Zo hoop ik de schaatsers buiten mijn foto’s te houden. De zonsondergang is zonder twijfel de mooiste foto van die week. Een kleurenspektakel waar je als landschapsfotograaf blij van wordt. Helaas voor mij is het nog steeds niet die plaat waar ik op hoop. Ik zie een dag later op social media verschillende gave topplaten voorbij komen. Achteraf gezien had ik net als veel andere fotografen beter naar de kust kunnen rijden. Landschapsfotografie is keuzes maken, gokken, winnen, verliezen, omgaan met teleurstelling en blijven proberen. Ondanks de perfecte omstandigheden kan het zelfs met veel ervaring nog mis gaan. Het gevoel dat ik deze week nog een plaat ga maken waar ik echt blij van word, lijkt in het bevroren water te vallen. Opgeven dat nooit, vrijdag nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Ik draai mij verder om en zie op een paar meter bij mij vandaan twee reeën aankomen.

Vrijdag 12 februari 2021

De weersvoorspelling een heldere zonsopkomst met weinig bewolking. Ik twijfel, zal ik vroeg opstaan om ook ergens langs de kust te gaan fotograferen? Ik bekijk nog eens wat foto’s van andere fotografen. De kust is een populaire plek deze dagen, maar aangezien er geen of nauwelijks bewolking is, besluit ik toch voor een andere strategie te kiezen. Er ligt inmiddels 5 dagen sneeuw in Nederland. De natuurgebieden worden druk bezocht, het is daardoor lastig om een plek te vinden waar nog geen mensen zijn geweest. In mijn foto’s wil ik graag een puur landschap laten zien zonder voetafdrukken in de sneeuw. Het bos bij het Zwaneveldsgat in Kolham lijkt mij een goede keus. Ondanks dat het de laatste jaren een populair gebied is geworden. Gok ik dat het nog niet door honderden mensen is bezocht. Het bos is op Google Maps aangeduid als ‘Donker Bos’ en dus perfect voor de voorspelde heldere zonsopkomst. Bijkomend voordeel is dat ik wat langer in mijn bed kan blijven liggen, het gaat mij immers om de eerste zonnestralen en niet om de kleuren in de lucht. Ik ken de locatie goed en daarom ben ik pas 15 min voor de zonsopkomst op locatie. Het is al aardig licht aan het worden als ik het bos in loop. Gelukkig zie ik al snel een plek waar nog geen mens is geweest. Wel zie ik wat sporen in de sneeuw van herten of reeën, maar daar kan ik wel mee leven. Bij de eerste zonnestralen begin ik foto’s te maken en verschijnen er een paar leuke platen op het scherm van mijn camera. Achter mij hoor ik iets bewegen. In mijn ooghoeken zie ik wat in eerste instantie op een hond lijkt. Een vroege wandelaar met hond? Ik draai mij verder om en zie op een paar meter bij mij vandaan twee reeën aankomen. Die lopen blijkbaar deze route vaker. Ze zien mij nu ook en zijn net zo verbaasd als ik. Ze blijven stokstijf staan. Als de ree die het verst bij mij vandaan staat begint te rennen gaat ook de andere er als een haas… ree vandoor. Ik loop een paar meter verder naar een andere plek en zie iets waar ik al de hele week op hoop. Voor ik überhaupt de foto maak weet ik al genoeg. Dit wordt mijn eerste topplaat. Het is een kromme boom die precies richting de zon wijst. Ik zet mijn camera neer en schiet gelijk een plaat waar ik blij van word. Voor het idee en ‘just to be sure’, schiet ik nog wat extra foto’s, maar de eerste foto die ik gemaakt heb, is de mooiste. De week is nog niet om en als je wint krijg je de smaak te pakken. Ik wil meer foto’s hebben van deze unieke weersomstandigheden.

Onder mijn voeten kraakt het en voor ik het weet staat het ijskoude water tot boven mijn enkels.

Zondag 14 februari 2021

De dag van de liefde… voor fotografie.
Het Nationaal Park Lauwersmeer, een gebied waar ik regelmatig mooie foto’s van andere fotografen vandaan zie komen, maar waar ik zelf te weinig kom. Dit is mede doordat ik in dit gebied meestal geen mooie compositie weet te vinden. Aangezien ik door mijn foto in het Zwaneveldsgat nu in een ‘winning mood’ ben, besluit ik het erop te wagen. Vroeg in de middag rij ik richting het Lauwersmeer gebied met het idee meerdere locaties te bezoeken. De weersomstandigheden zijn die dag bewolkt, maar ik zie af en toe toch een beetje zon. Misschien heb ik geluk vandaag. Ik begin bij Vogelkijkhut Deensgat. Bij aankomst heb ik hoge nood en besluit ik ondanks dat het natuurlijk niet mag een stukje het riet in te lopen. Daarbij maak ik een kleine inschattingsfout, want door sneeuw en ijs is met het blote oog niet te zien dat het riet diep in het water staat. Onder mijn voeten kraakt het en voor ik het weet staat het ijskoude water tot boven mijn enkels. Ik moet lachen om mijn eigen stupiditeit, toch geen geluk vandaag. Met twee natte voeten en een temperatuur van ver onder nul stap ik in mijn auto en rij ik rond met de verwarming op de hoogste stand. Af en toe stap ik uit om even kort een locatie te bekijken. Na twee uurtjes besluit ik dat het mooi is geweest en ik zonder foto naar huis ga. Ik rij terug richting de plek waar ik begon, Vogelkijkhut Deensgat. Als ik er bijna ben, zie ik hoe mooi het licht van de zon op het bevroren water van het Lauwersmeer (vlinderbalg) reflecteert. Zit er dan toch nog een foto in vandaag? Ik stap uit, pak mijn camera en loop richting het riet. Ik heb alleen mijn groothoeklens bij mij en merk dat ik daardoor dichter bij moet om de mooie reflectie vast te leggen. Als ik eenmaal aan de waterkant sta zie ik dat het nog mooier is dan ik in eerste instantie dacht. Dit gedeelte van het ijs waar een laagje sneeuw op ligt, is nog onaangeraakt. Twee cirkels die op het ijs zijn ontstaan maken een prachtige compositie. Ik moet alleen het ijs op om de foto te kunnen maken. In mijn achterhoofd weet ik dat het ijs dik genoeg is, toch ben ik huiverig om het ijs op te gaan. Het is hier meters diep, als ik er hier doorheen zak ben ik echt helemaal nat en erger nog, mijn camera ook. Door deze gedachte merk ik dat ik het inmiddels flink koud begin te krijgen. Mijn nog steeds natte voeten lijken wel te bevriezen. In de verte zie ik midden op het meer twee schaatsers. Dat geeft mij het vertrouwen wat ik nodig heb. Ik loop eerst voorzichtig zonder camera richting de plek waar ik de foto wil nemen. Het ijs is echt dik genoeg hier. Snel loop ik terug en pak mijn camera. Ik moet opschieten want de zon gaat zo achter een wolk en zal zich daarna niet meer laten zien. Ook deze keer is de eerste foto die ik neem gelijk raak en weet ik dat deze foto in het rijtje favoriet 2021 komt.

Elke meter die ik loop maak ik voor mijn gevoel wel 100 foto’s.

Dinsdag 16 februari 2021 

Het dooit inmiddels flink en deze unieke periode van sneeuw en ijs is voorbij… of toch niet? Je hebt er misschien wel eens van gehoord? Kruiend ijs. Als grote bevroren water oppervlaktes zoals het IJsselmeer beginnen te dooien, breekt het ijs in stukken. Dit in combinatie met harde wind zorgt voor kruiend ijs. De brokken worden naar de kant geduwd en schuiven over elkaar. Het ijs stapelt zich soms meters hoog op. Dit fenomeen is erg zeldzaam en komt niet vaak voor in Nederland. Ik had er daarom ook niet meer op gerekend tot ik een tip krijg van een goede vriendin. Op dat moment weet ik dat ik alles moet laten vallen waar ik mee bezig ben en gelijk richting de kust moet. Na anderhalf uur rijden ben ik in Stavoren. Het is inmiddels vier uur en de twee uur die daarop volgen ben ik non-stop aan het fotograferen. Elke meter die ik loop maak ik voor mijn gevoel wel 100 foto’s. Ik weet dat er maar een paar foto’s overblijven, maar het plezier dat ik heb van dit ijsspektakel is onbetaalbaar. Om 18.00 is het dan echt te donker geworden om nog bruikbare foto’s te maken. Ik berg mijn spullen op en loop terug naar mijn auto. Als ik naar huis rij realiseer ik mij dat het nu echt voorbij is, maar wat hebben we een paar fantastische dagen achter de rug in ons mooie landje.

Marcel Kerdijk
Bekijk hier mijn fotografie uitrusting!